Robin naar het ziekenhuis!

Robin groeit niet goed en motorisch ontwikkelt ze niet goed. Reden voor allerlei instanties (en wijzelf natuurlijk) om zich zorgen te maken. De kinderneuroloog heeft daarom besloten haar een dagje voor onderzoek in het ziekenhuis op te laten nemen. Dat is wat, zo'n klein hummeltje dat van niets weet maar ineens wel allerlei vreemde mensen en gedoe om zich heen heeft. Gelukkig mogen de ouders er tegenwoordig de hele dag bij zijn en ook (eentje dan) blijven slapen.

Katheter

De arts wil speciaal weten of er misschien sprake is van een stofwisselings- dan wel spierziekte. Om dat te bepalen, is urine nodig. Veel urine. Alles van 24 uur. Dat is lastig uit te persen uit een luiertje en plassen op een potje kan Robin nog niet. Vandaar dat een katheter is ingebracht die alles wat ze hebben willen opvangt. Voor ons is dat erg wennen maar Robin merkt er, behalve bij het inbrengen weinig van. Sterker, het is leuk speelgoed. Dat inbrengen was overigens wel heel erg vervelend. Het uithalen verder gelukkig niet.

Moe!

Van al die onderzoeken word je moe!

Dappere dodo!

En waar ik echt tranen van in mijn ogen krijg, is het altijd weer verschijnende lachje van Robin. Ook al staat er iemand in haar vinger te knijpen om bloed er uit te persen (letterlijk), na heel veel gebrul produceert ze altijd ook weer een lachje voor de martelaar.

En weer naar huis!

Na ruim 29 uur mochten we weer naar huis. De echo van de nieren is goed. Voor de resultaten van de andere onderzoeken moeten we nog een week wachten. Wat is het fijn weer uit dat ziekenhuis weg te zijn!

Home sweet home

En erg fijn om dan vlak bij huis weer iets raars tegen te komen zodat je zeker weet dat je weer thuis bent!